‘Ik regel meisjes, lieverd’

Medellín wordt overspoeld door seks­toeristen, zoals de 36-jarige man die in een hotel werd ontdekt met twee meisjes van twaalf en dertien jaar.

Yenifer staat op een hoek in de wijk San Diego, op 15 minuten lopen van het stadhuis van Medellín, met vijf andere meisjes. Ze hebben allemaal tatoeages, ze laten allemaal veel ontblote huid zien, ze zien er allemaal uit als tieners: het zijn allemaal minderjarige prostituees. Yenifer zegt dat ze Yenifer heet, maar dat lijkt een verzonnen naam te zijn. Ze zegt ook dat ze vijftien jaar oud is, en dat lijkt wel te kloppen. Ze heeft een meisjeslichaam, een meisjesgezicht: het is echt nog een meisje. En ze is nerveus. Een giechel onthult haar blauwe beugel. Ze draagt een paars topje en minirokje. Die bedekken haar buik en de getatoeëerde vlinder op haar heup niet. Ze zegt dat ze om negen uur is aangekomen en tot vier uur ’s ochtends gaat ‘werken’. Het is halftien. Het regent. Er staat haar een lange nacht te wachten.

Ze legt uit dat ze twee maanden geleden is begonnen met dit werk, ‘vanwege problemen’, en kijkt naar de grond. Achter haar staan haar vriendinnen; ze zijn druk in de weer met hun mobiele telefoon en zien eruit zoals andere tieners. Yenifer zegt dat ze geen baas heeft, dat ze elke avond drie of vier – pedofiele – klanten bedient en dat de meesten van hen gewoon uit Colombia komen. Een half uur kost 100.000 peso’s [ongeveer 24 euro], het gangbare tarief in San Diego. Als er een buitenlander komt, wat ‘soms’ gebeurt, maakt ze de prijs drie keer zo hoog.

‘En wat gebeurt er als je hun je leeftijd vertelt?’

‘Dat hangt ervan af waarvoor ze komen.’ 

De meisjes worden omringd door vrachtwagens, gesloten garages, slecht verlichte straten. Ze zijn niet de enigen: er zijn zo’n vijftig prostituees in de buurt. De meesten van hen zien er nog jonger uit dan Yenifer. Allemaal zijn ze het slachtoffer van seksuele uitbuiting en misbruik door klanten. Ze zijn slank, meisjesachtig, hun lichaam heeft zich nog niet gevormd. Vorig jaar werden er in Medellín meer dan 320 slachtoffers van seksuele uitbuiting van minderjarigen gemeld, volgens de ngo Valientes Colombia. Hier in San Diego staan er zo nog minstens dertig die aan die lijst kunnen worden toegevoegd.

Ze worden vergezeld door een paar ­koffieverkopers die in de straat wonen, maar niet door de politie. Tijdens de anderhalf uur dat we in een taxi rondjes rijden door de buurt, komt er één keer een motor met twee agenten in uniform langs. Ze vragen niet naar ID’s, spreken niemand aan, stoppen niet: ze lijken niet geïnteresseerd. Volgens Yenifer en haar vrienden is dit normaal: ‘Het gebeurt elke avond. Ze kijken naar ons en dan gaan ze weer weg.’ 

Tippelende jonge meisjes in Medellín wachten op de volgende klant.
– © ANP

Anderhalf uur later, om elf uur, is het spitsuur in San Diego. Er komen steeds meer auto’s aan en beetje bij beetje verdwijnen de meisjes. De taxichauffeur, die zijn auto heeft geparkeerd en dit alles gadeslaat, doet een bekentenis: ‘Ik ben hier twee keer geweest omdat buitenlandse klanten me daarom vroegen. Beide keren pikten we meisjes op, heel jonge meisjes, elf of twaalf jaar oud. Beide keren heb ik ze afgezet bij een Airbnb.’

Arrestatiebevel

Eind maart werd in Medellín een 36-jarige inwoner van de VS door de politie betrapt in een hotel in de wijk El Poblado met twee meisjes van twaalf en dertien jaar. Volgens de Colombiaanse wet kan er alleen sprake zijn van seksuele toestemming van iemand onder de zestien jaar als de ander nog geen drie jaar ouder is. Ondanks het leeftijdsverschil van ruim twintig jaar werd Timothy Alan Livingston kort daarna vrijgelaten door de autoriteiten en twee dagen later teruggestuurd naar Florida. Op een video die op sociale media is geplaatst, is te zien hoe de twee meisjes geld aan het tellen zijn terwijl ze met de lift naar beneden gaan. Begin april vaardigde een Colombiaanse rechter een arrestatiebevel uit tegen Livingston. Het Openbaar Ministerie heeft de Nationale Politie gevraagd om Interpol een internationaal arrestatiebevel te laten uitvaardigen.

De zaak leidde tot woede in het land en burgemeester Fico Gutiérrez moest in actie komen. De sheriff, zoals hij zichzelf noemt, ondertekende vervolgens twee decreten die tippelen in El Poblado, een zeer toeristische wijk, voor zes maanden verbieden – prostitutie is in Colombia niet illegaal en wordt ook niet bestraft. Tijdens een persconferentie zei Gutiérrez dat Parque Lleras, een omheind gebied vol nachtclubs en restaurants die populair zijn bij toeristen, een plek is geworden voor misdaden als mensenhandel, drugshandel en de uitbuiting van minderjarigen. Hij bepaalde ook dat alle bars in Parque Lleras de rest van de maand om één uur ’s nachts moesten sluiten, in plaats van om vier uur, de wettelijke sluitingstijd.

Je lichaam verkopen

Diezelfde nacht, voordat het decreet van kracht wordt, staat Alexa Gómez in Calle 10 in El Poblado, één blok verwijderd van Parque Lleras. Ze draagt een minuscuul zwart jurkje en wordt vergezeld door twee identiek geklede vrouwen. Na nog geen vijf minuten praten geeft ze zonder veel moeite de details van haar beroep prijs: ‘Ik regel meisjes, lieverd.’

Gómez zit op het terras van een bar in El Poblado. Het regent hard. Onder een grote gele paraplu en met een biertje in haar hand begint ze te vertellen. ‘Weet je hoe moeilijk het is om je lichaam te verkopen, hoe vreselijk het is om bij mannen te zijn die je helemaal niks interesseren?’ vraagt ze. Ze heeft steil donker haar, donkere ogen, een doordringende blik, volle lippen, een slank lichaam en op haar rechterhand is het woord ‘biljoen’ getatoeëerd. Ze rilt en doet een rood jack aan dat bij haar sportschoenen past.

Gómez heeft een ingewikkeld leven. Ze vertelt dat ze is geboren in Manizales, in het departement Caldas, en opgegroeid in Medellín, in Villa Hermosa, een populaire maar niet onveilige wijk vlak bij het centrum. ‘Ik kom uit een eenvoudig gezin,’ zegt ze. Ze leidt een groep van veertig prostituees en gaat drie keer per week met klanten naar bed. Om dat te kunnen doen, zegt ze, moet ze drugs gebruiken: tusi – roze cocaïne – helpt het best. ‘Je wordt er vrolijk van en iedereen houdt nu eenmaal van een glimlach,’ zegt ze. Ze gebruikt ook cocaïne als ze erg moe is. Haar dagen zijn niet makkelijk: ‘Ik ben alleen. Ik ben mijn hele leven alleen geweest. Mijn moeder stierf toen ik heel jong was. Ik heb vier broers en zussen, maar daar praat ik niet mee, die doen illegale dingen.’ 

‘Goed, maar jij bent een pooier.’ 

‘Ja, maar ik hou niet van die term. Ik word liever dealer genoemd.’

‘En hoe werkt dat, een dealer zijn?’

‘Dat zal ik je vertellen.’

Ze zegt dat 90 procent van haar klanten buitenlanders zijn die ze ontmoet in disco’s, voornamelijk in Parque Lleras. Ze benadert ze en stelt zich voor. ‘Ik probeer altijd eerst vriendschap te sluiten. Het is niet alleen maar zakelijk,’ zegt ze. Als ze eenmaal aan de praat zijn, vraagt ze of ze op zoek zijn naar een meisje; ze biedt eerst haar vrouwen aan, voordat ze zichzelf aanbiedt. ‘Als zes van mijn meisjes bij mannen zijn, verdien ik hetzelfde als wanneer ik het zelf doe, maar dan zonder dat ik het hoef te doen,’ verklaart ze. Ze zegt dat ze ongeveer 4000 dollar per maand verdient als ze 120 dollar per uur rekent: de prostituee krijgt dan 100 en zij 20 dollar. Voor die prijs kunnen ze ‘orale en gewone seks hebben. Alles moet met bescherming.’ Als ze eenmaal een klant heeft, moet die een meisje kiezen, of meerdere.

‘Hoe doe je dat?’

‘Dat zal ik je laten zien.’ 

Ze haalt haar mobiel tevoorschijn, opent WhatsApp en gaat naar de appgroep ‘Bichotas’, naar een nummer van Karol G, de favoriete zangeres van de Colombiaanse meisjes. ‘Wie is er vanavond beschikbaar?’ vraagt ze aan de groep. Binnen vijf seconden reageren er al een paar. Zeker zes antwoorden ‘ik’. Gómez typt ‘Foto’s’ en ineens wordt haar telefoon overspoeld met foto’s. De vrouwen sturen selfies, sommige heel expliciet. Plotseling verandert de dynamiek. Nu is Gómez degene die de vragen stelt.

‘Hoe wil je het hebben?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Qua lichaam, hoe wil je dat ze eruitziet?’

‘Ik weet het niet…’

‘Hoe bedoel je, ik weet het niet?’

‘Ik heb dit nog nooit gedaan.’

Gómez opent een chat met een meisje dat Maria heet. Ze laat verschillende foto’s zien die Maria haar heeft gestuurd. Op de ene is ze in een badkamer, op de andere in een poolcentrum, op weer een andere bij een zwembad. ‘Als je een klant was, zou je vanavond bij haar langs kunnen, maar dan moet je eerst een paar dingen doen,’ zegt ze, om te laten zien dat ze anders te werk gaat dan andere pooiers.

Demonstratie tegen seksuele uitbuiting van minderjarigen in Medellín, na de zaak van sekstoerist Timothy Alan Livingston.
– © Getty Images

Ze legt uit dat alle klanten bij haar hun volledige naam moeten opgeven en het adres waar ze verblijven. Daarna moeten ze het geld vooruitbetalen, ook voor het vervoer van het meisje. Als dat is gebeurd, zegt Gómez, haalt ze het meisje op en zet haar af op de plek waar die haar werk gaat doen. 

Na een uur belt ze haar op. Als ze klaar zijn haalt ze haar op, of ze spreekt met de klant af om de service te verlengen.

Gómez omschrijft haar werkwijze als een ‘virtuelere en veiligere’ manier voor zowel de klanten als de werknemers. Medellín, de geboorteplaats van Pablo Escobar en ooit een van de gevaarlijkste steden ter wereld, is de laatste jaren een hotspot geworden voor internationale reizigers. In Colombia staat Medellín bekend als stad van innovatie, schoonheid, feesten en drugskartels. Dit heeft zowel positieve gevolgen gehad als negatieve, zoals sekstoerisme en seksuele uitbuiting van minderjarigen.

In januari waarschuwde de Amerikaanse ambassade haar burgers om in Medellín geen gebruik te maken van datingapps zoals Tinder, Bumble en Grindr, nadat in de stad in twee maanden tijd acht Amerikaanse mannen onder bizarre omstandigheden om het leven waren gekomen. Er was geen bewijs voor een verband tussen de gevallen, maar er was een terugkerende factor: meerdere van hen hadden in hun laatste levensuren gedatet met mensen die ze via datingapps hadden ontmoet. ‘Talloze Amerikaanse burgers zijn gedrogeerd, beroofd en zelfs vermoord op hun afspraakjes in Colombia’, stond in de waarschuwing te lezen. 

Het geweld treft ook Colombiaanse vrouwen: in Medellín zijn het afgelopen jaar meerdere vrouwen vermoord door buitenlandse mannen. Gómez zegt dat haar meisjes daar niets mee te maken hebben. Bij haar, zegt ze, werkt alles gesmeerd. Volgens haar zijn haar meisjes braaf, ouder dan achttien, stelen ze niet en doen ze hun werk goed.

‘En wat voor klanten heb jij?’

‘Ze zijn vaak dronken en verlegen. Ze zijn op zoek naar dingen die ze thuis niet kunnen krijgen.’ 

‘Zijn de meesten gescheiden?’

‘Schat, de meesten zijn getrouwd,’ antwoordt ze en barst in lachen uit.

Iets verderop, in Parque Lleras, zit Bob, een van haar potentiële klanten. Bob komt uit de VS, is 78 jaar oud, heeft een Amerikaanse hoofd, een witte baard, kort haar en een zwart T-shirt met vlekken. Hij is lang en heeft een dikke buik.

‘Er is geen andere plek in de wereld zoals deze,’ zegt hij in het Engels.

‘Waarom zegt u dat?’

‘Nou, kijk om je heen.’

Overal getatoeëerde benen. Zo’n tweehonderd vrouwen schuilen voor de regen onder de luifels van Parque Lleras: één groot openluchtbordeel. Ze dragen doorschijnende T-shirts, superkorte rokjes, roken sigaretten en snuiven tusi uit hun make-uptasjes. Een paar buitenlanders wandelen tussen al deze ontblote huid door. Ze beginnen gesprekken met de meisjes in gebrekkig Spaans. ‘Me gusta’, zegt er een, terwijl hij naar het achterwerk van een van hen wijst. Een andere man kijkt verlekkerd terwijl hij de hand van een vrouw pakt die hem mi amor noemt. Niet veel later verdwijnen ze samen. En hier zit Bob van de ‘show’ te genieten met drie Venezolaanse vrouwen die volhouden dat ze geen prostituees zijn, maar ‘gezelschapsdames’. Ze leggen hun hand op zijn been aan en proberen hem over te halen nog een nachtje met hen door te brengen – de tweede in zes dagen. Maar Bob twijfelt of hij met hen mee zal gaan. Hij zegt dat hij van afwisseling houdt.

Meer controle

Bob vertelt dat hij al jaren de wereld rondreist. Betalen voor seks is hem bepaald niet vreemd en Parque Lleras is voor hem een speciale plek, zegt hij: ‘Er heerst hier een zeldzame vrijheid. Je kunt doen wat je wilt.’ Het is maandag, elf uur ’s avonds. Over twee uur wordt prostitutie hier verboden, maar Bob maakt zich daar geen zorgen over; hij zegt dat het beter is voor toeristen zoals hij. ‘Er zal meer controle zijn over de meisjes, minder kans om beroofd te worden. We kunnen nog steeds op zoek blijven gaan,’ zegt hij. Terwijl hij dit allemaal vertelt, streelt Yuliet, een meisje uit de Venezolaanse plaats Valencia, zijn gezicht. Ze vertelt dat ze 24 jaar is en sinds twee jaar als ‘gezelschapsdame’ werkt.

‘Wat deed je daarvoor?’

‘Bedelen op straat.’

Twee uur lang zit Bob naast Yuliet en twee andere meisjes. Ze drinken bier, roken sigaretten en communiceren via Google Translate. Aan de volgende tafel doet zich een soortgelijke situatie voor. Een meisje in een Chicago Bulls-shirt streelt het kale hoofd van een witte man. Die zit er samen met twee mannen van zeker zestig jaar die geen Spaans spreken en ook niet met de media willen praten. ‘Alstublieft, we zijn op vakantie. We willen geen vragen beantwoorden. We willen ons hier gewoon vermaken,’ zeggen ze.

Om 00.50 uur komt de politie – er is hier wél politie – om iedereen weg te sturen. Onder het geloei van de sirenes begeven de mensen zich massaal naar de uitgang die naar Calle 10 leidt. Het lijkt wel een religieuze bedevaart, maar dan met heel andere waarden. Meisjes haasten zich om nog met een buitenlander mee te gaan; ze kunnen het zich niet veroorloven om een nacht werk te verliezen. Net buiten de uitgang staat Yuliet nog steeds naast Bob, die niet met haar mee wil. De man wijst naar twee andere meisjes, zegt ‘hotel’ in het Engels en ze vertrekken. Yuliet zit vanavond zonder werk.

#SOS

Twee dagen later ziet de plek er heel anders uit. Het is 23.30 uur. Tippelen is inmiddels verboden in Parque Lleras, dat vol hangt met grote gele posters tegen de maatregel. ‘#SOS. Wij steunen de seksuele uitbuiting van kinderen niet. Nee tegen decreet 0247 van 2024. Vijfduizend gezinnen zonder werk,’ staat er te lezen. Volgens de werkgevers zal het decreet hun veel geld kosten. Volgens Alexa zijn veel van hen ‘hoerenlopers’.

Ondanks het decreet zijn er nog steeds veel vrouwen in Parque Lleras: zo’n zeventig, vergezeld door een twintigtal buitenlanders. Ze wisselen telefoonnummers uit, drinken biertjes in de bars, houden elkaars hand vast en lopen in stelletjes weg. Het tafereel wordt gadegeslagen door ambtenaren van de gemeente, die de toeristen tegenhouden om de nieuwe maatregelen uit te leggen. Ook zijn er veel politieagenten. Maar die houden niemand tegen: ze controleren alleen de identiteitspapieren van de meisjes bij de ingang.

‘Pardon, agent, is prostitutie hier sinds maandag niet verboden?’ 

‘Ja, maar we kunnen niet bewijzen dat ze zich prostitueren.’