Online daten is uit. Romantiek in het echte leven is in

Bijna drieënhalf miljoen Canadezen gebruiken datingapps. Nu het erop begint te lijken dat algoritmes, ghosting en catfishing bepalen wie in aanmerking komt, is volgens Treena Orchard tijd om terug te keren naar een ontmoeting in het echte leven.

In 2017, na een paar jaar single te zijn geweest, wilde ik me weer op de datingmarkt wagen. Ik was net gestopt met drinken, dus ik ontweek liever mijn vaste bars in London, Ontario. In plaats daarvan sprong ik via Bumble in de wereld van digitaal daten, waarbij vrouwen destijds het eerste bericht moesten sturen. Ik dacht: Dat is feministisch. Ik ben een feminist. Ik geef het een kans! 

Mijn eerste paar maanden online vormden een emotioneel uitputtende opleiding. Ik leerde dat een man die zegt dat hij anderhalve meter lang is, ook anderhalve meter lang kan zijn; dat het heel gebruikelijk is dat mensen belachelijk oude foto’s plaatsen om zichzelf jonger te laten lijken en dat catfishing, het gebruik van nepfoto’s, de normaalste zaak van de wereld is. Ik ben ooit twee keer door dezelfde man gecatfisht. Toen we elkaar ontmoetten, leek hij in niets op zijn foto’s. Ik heb hem na onze date uit mijn matches verwijderd, omdat hij via de app om geld begon te vragen. Een paar jaar later hadden hij en ik opnieuw contact; hij had een nieuwe reeks nepfoto’s gebruikt. Toen hij bij mijn huis aankwam, ontkende hij dat hij me had gecatfisht en schonk hij zichzelf ongevraagd een drankje in. Ik vroeg hem om te vertrekken, waarop hij me nog voordat hij zelfs maar in zijn taxi was gestapt verwijderde – en voordat ik hem kon aangeven. (Maar ja, wat kan Tinder ook met een stel nepfoto’s?)

Door deze en andere bizarre datingavonturen begon ik me af te vragen of de apps gewoon slecht waren, of dat ik iets verkeerd deed. Waarom gaan ze er allemaal ineens vandoor? vroeg ik me af. Wat is er mis met mij? Maar ik ben niet de enige. Tegenwoordig gebruiken bijna drieënhalf miljoen Canadezen datingapps, en velen zijn het erover eens dat swipen dystopisch is geworden. We vertrouwen nu op algoritmen om ons potentiële partners aan te bevelen alsof het om een bezorgdienst of reisje gaat.

Gamificering

Apps moedigen ons via dwingende meldingen bovendien aan om vooral actief te blijven: ‘Het is tijd om te swipen!’ en ‘Laat je match niet hangen!’ Dit verslavende, orwelliaanse model heeft matchen gegamificeerd, en ik maak me zorgen over waar dit heen gaat. Onlangs had Bumble het zelfs over de toevoeging van persoonlijke, door AI aangedreven ‘datingconciërges’ die een match in opdracht van de menselijke gebruiker konden onderzoeken. Zou mijn AI-avatar beter zijn in het kiezen van een partner voor mij dan ikzelf? Het is een griezelige gedachte.

Als antropoloog bestaat een deel van mijn werk uit het bestuderen van de aard van moderne relaties – en ik heb ontdekt dat er veel bedrog bestaat onder online daters. Nieuw onderzoek suggereert dat veelvuldig gebruik van de apps de kans op bedrog doet toenemen. (Noem het het ‘gras is groener’-effect.) We weten niet hoe app-gebaseerd daten ons op de lange termijn zal beïnvloeden, maar uit een onderzoek van afgelopen januari is gebleken dat stellen die elkaar via een app ontmoeten minder snel een stabiel en bevredigend huwelijk zullen hebben. Bij jonge volwassenen kan overmatig swipen leiden tot een combinatie van te hoge eisen aan je partner en een minder goed gevoel over jezelf. Over het algemeen weerhoudt het swipen een groot aantal mensen ervan elkaar te behandelen met het respect dat ze wel zouden tonen aan iemand die voor hun neus stond.

Door alle keuze zijn we bovendien verdeelder dan ooit: voor heteroseksuele daters is er een politieke kloof ontstaan ​​onder achttien- tot dertigjarigen: vrouwen zijn 30 procent liberaler dan mannen. En een kwart van alle volwassenen en twee derde van de jongeren rapporteert aanhoudende gevoelens van eenzaamheid. Dit alles heeft, zoals te verwachten, tot een terugslag geleid. Leden van Generatie Z gebruiken datingapps veel minder dan hun millennial-tegenhangers.

Interpersoonlijke vaardigheden kunnen afnemen als we het grootste deel van ons romantische leven swipend doorbrengen

Dit is wat ik voorstel om onze duistere, schijnbaar beschadigde datingcultuur te herstellen: een terugkeer naar échte, real life-ontmoetingen, ofwel, zoals sommigen zeggen; ‘rewilding’. Het ontmoeten van potentiële partners in de fysieke wereld vermindert niet alleen onze digitale afhankelijkheid, het kan ook de afstand wegnemen die door de apps wordt gecreëerd. Het dwingt ons om gebruik te maken van onze interpersoonlijke vaardigheden, die kunnen afnemen als we het grootste deel van ons romantische leven swipend doorbrengen.

Daten in 2D brengt onzekerheid met zich mee (over zaken als wie het eerste bericht gaat sturen), de angst te worden geghost en, in mijn geval, of de persoon met wie we praten wel of niet daadwerkelijk is wie hij zegt dat hij is. Mensen in levenden lijve leren kennen kan ingewikkeld zijn, en soms beangstigend, maar we kunnen al onze zintuiglijke input en persoonlijke feedback inzetten om de situatie binnen enkele seconden in te schatten: is deze persoon veilig? Is deze dynamiek sexy? Moet ik het gesprek voortzetten? Het mooiste is nog dat interacties in het echte leven onze empathie kunnen vergroten.

Een heropleving van IRL-dating [in real life] is al aan de gang. In de VS groeide het aantal bezoekers aan persoonlijke evenementen, zoals singlesmixers en trivia-avonden, tussen 2022 en 2023 met ruim 40 procent, volgens gegevens van Eventbrite. Speeddaten, ooit gezien als een overblijfsel uit eind jaren negentig en begin jaren 2000, beleeft ook een comeback. In Canada organiseren initiatieven als Single in the City en Speed ​​Dating Canada bijeenkomsten, vaak in restaurants of bars, waar deelnemers steeds een aantal minuten met een tiental anderen kunnen daten, waarna ze de namen van de mensen die ze leuk vinden op een kaart schrijven. De organisatoren (en niet de AI-avatars) bepalen vervolgens de matches voor een meer officiële, persoonlijke date.

Zelfs persoonlijke contactadvertenties raken weer in zwang. Singles stellen zich voor op internetfora en, zo nu en dan, in de advertentieruimte op een billboard. Er zijn ook minder nicheachtige opties, zoals singles-sportclubs, maar met een nieuwe twist. Afgelopen juni lanceerde Tinder een samenwerking met trainingsapp Runna, een hardloopclub voor singles in Londen, Engeland. Elders, in Los Angeles, organiseerden drie stand-upcomedians onlangs een show waarin de single centraal stond, waarbij ze de leden van het publiek matchten ‘op basis van de vibe’.

Real life-verbinding

Ik pleit niet voor een volledige uitroeiing van datingapps. Daarvoor zijn ze sowieso veel te diep verankerd in de samenleving. En ze hebben hun goede kanten. Ze boden me de mogelijkheid om contact te leggen met mensen die ik anders nooit zou hebben ontmoet, en moedigden me aan om op date te gaan met mannen die ik anders niet als ‘mijn type’ zou hebben beschouwd. Tijdens de pandemie datete ik anderhalf jaar met een man die zeventien jaar jonger was dan ik. Daarmee ontkrachtte ik het idee dat jongere mannen vrouwen in de veertig automatisch afschreven als ‘te oud’. 

Toch is het misschien niet verstandig om alleen op Tinder en de andere op swipen gerichte apps te vertrouwen. Als digitaal hulpmiddel werken ze uitstekend, maar niet als doel op zichzelf.

Door IRL-daten kunnen we op verschillende plekken een partner ontmoeten: op de werkvloer, via vrienden of via een van onze hobby’s. Als we alleen op het algoritme vertrouwen lopen we mogelijk die willekeurige, prachtige, onverwachte vonk mis die kan overslaan tussen mensen, en die juist zo bepalend is voor ons mens-zijn. Ook al leidt het niet tot een langdurige relatie, voor het smeden van een wederzijdse connectie gaat niets boven een real life-verbinding. Daar zijn we sociale wezens voor.

Treena Orchard is universitair hoofddocent aan de School of Health Studies van Western University en auteur van Sticky, Sexy, Sad: Swipe Culture and the Darker Side of Dating Apps.