Novembernummer | Zij aan zijde - HaloFriendlies Nyheter

Met onder andere:

» Palestijnse schrijvers in de schijnwerpers

Ontsnappen

Iemand zei laatst tegen me dat ze tijd zoiets onwerkelijks vond dat het leek of ze in een constante trip zat. Ze bedoelde dat iets een bepaalde begintijd heeft, en eindtijd, een bepaalde duur; tijd als eenheid. Ik vond het een mooi contrast: juist door het concept tijd, waarvan je weet dat het er altijd is en dat bedoeld is om regelmaat en duidelijkheid aan te brengen, ervoer zij de werkelijkheid als bizar.

Ook Richard bevond zich na het nemen van DMT, een stof met psychoactieve eigenschappen, in een constante trip: ‘Ik werd geconfronteerd met het besef dat ik een persoon ben, dat ik een levensvorm ben die in de loop der tijd is geëvolueerd. Dat een deel van mij heeft besloten me in de relaties te plaatsen waarin ik me bevind, in de stad waar ik naartoe ben verhuisd, om de beslissingen te nemen die ik heb genomen.’

Komt deze realisatie niet juist een-op-een overeen met de werkelijkheid? Dat is een van de bijzondere eigenschappen van psychedelica, die meer en meer worden gebruikt: ze kunnen je kijk op het leven veranderen, inzichten bieden. Toch kunnen patiënten die er last aan overhouden moeilijk bij een arts terecht. ‘Daarom nemen we dus geen drugs’, krijgen ze te horen. En er bestaat nauwelijks kennis van hoe hen te behandelen.

‘Onze terechte woede maakt ons kwetsbaar, waardoor cynici ons kunnen manipuleren’

Het lijkt wel of onze ervaringen niet langer overeenkomen met wat we met zijn allen hebben bestempeld als de werkelijkheid. En dat kan behoorlijk schadelijke gevolgen hebben, op individueel maar ook op maatschappelijk vlak. Zo zijn er blijkbaar veelmensen die een migrantencrisis ‘ervaren’, zonder dat deze feitelijk aan de hand is. Onderzoekers als Hein de Haas en het MirreM-project laten zien dat het percentage van de wereld dat internationaal migreert de afgelopen zestig jaar opvallend stabiel is gebleven: rond de 3 procent.

En toch houden veel mensen vast aan dit idee, want als alles om je heen zo onzeker is, kun je maar het beste luisteren naar je gevoel. Dat wordt bovendien gevoed door haatcampagnes op social media, zoals Paul Mason in een ijzersterk maar onheilspellend essay laat zien. Deze spelen in op reële gevoelens van machteloosheid, angst, tekortkoming en pretenderen net als de politiek dat er een zondebok is, een oplossing zelfs. En zo blijven de ware oorzaken buiten beeld.

‘Onze terechte woede maakt ons kwetsbaar, waardoor cynici ons kunnen manipuleren’, schrijft Muhammed Idrees Ahmad in New Lines Magazine. ‘Door ons scepticisme op te schorten en onze principes te laten varen, helpen we een leegte creëren waarin zelfs het lijden van kinderen toelaatbaar wordt,’ Want zo bizar is de werkelijkheid. Geen wonder dat we daar graag aan willen ontsnappen

Laura Weeda

[email protected]