Ik ben totaal ontredderd door de bosbranden in Los Angeles en overweldigd door woede en verdriet. De wijk Altadena bij Pasadena, waar de brand Eaton minstens vijfduizend gebouwen heeft beschadigd of verwoest, was veertien jaar lang mijn thuis.
Twee jaar geleden verhuisde ik met mijn gezin omdat ik, toen het klimaat in Californië steeds droger, heter en vuriger werd, bang was dat onze buurt zou afbranden. Maar zelfs ik had niet gedacht dat branden van deze omvang en hevigheid deze buurt en andere grote delen van de stad zo snel zouden verwoesten. Beelden van Altadena laten deze week een hels landschap zien, als een landschap uit Octavia Butlers griezelige voorspellende klimaatroman De zaaier.
Eén les die klimaatverandering ons telkens weer leert, is dat rampen eerder kunnen gebeuren dan verwacht. Voorspellingen voor klimaateffecten zijn meestal optimistisch. Maar nu gaat de opwarming helaas sneller dan wetenschappers voorzien.
We moeten onder ogen zien dat niemand ons komt redden, vooral in rampgevoelige plaatsen zoals Los Angeles, waar het risico op catastrofale bosbranden al jaren duidelijk is. En dus staan velen van ons voor een wezenlijke keuze: blijven of vertrekken. Ik heb ervoor gekozen om te vertrekken.
Warmte-uitputting
Altadena, dat vaak het ‘best bewaarde geheim van L.A.’ wordt genoemd, is een eigenzinnig gehucht in de heuvels, waar iedereen elkaar leek te kennen. Ik kwam hier in 2008 met mijn gezin om een postdoctorale graad in astrofysica te behalen. Het voelde alsof we in het paradijs waren beland: onbeperkt guacamole van een enorme avocadoboom in onze achtertuin; zwermen groene papegaaien die boven ons krijsten; de perfecte gazons om met mijn kinderen op te liggen, zelfs in januari.
Ik begon me als afgestudeerd student in 2006 zorgen te maken over klimaatverandering. Mijn zorgen werden groter naarmate de planeet verder opwarmde. In 2012 kon ik niet langer wegkijken en verruilde ik mijn carrière in zwaartekrachtgolven voor klimaatwetenschap en kwam ik te werken bij het Jet Propulsion Laboratory van de NASA. Ik begon ook kippen en bijen te houden (net als veel van mijn buren), deed vrijwilligerswerk bij lokale klimaatgroepen en fietste de stad door om klimaatlezingen te geven.
Maar de klimaatcrisis verergerde jaar na jaar. Ik wilde van de daken schreeuwen dat mensen de opwarming van de aarde moesten zien als de urgente bedreiging die het is. Ik schreef artikelen en tweets met stevige taal en was medeoprichter van non-profitorganisaties voor een klimaatapp en een klimaatmediagroep.
Toen, in september 2020, ondervond ik voor het eerst warmte-uitputting tijdens een intense hittegolf. De volgende dag ontvlamde de enorme Bobcat brand, een paar kilometer van onze buurt hoog in de uitlopers van Altadena. In Los Angeles lopen wijken in de buurt van bergen en natuurgebieden een groter risico op bosbranden. We bereidden ons voor op evacuatie, maar in tegenstelling tot de branden die nu woeden, bleef de brand grotendeels beperkt tot het onbewoonde gedeelte. Wel werden mijn gezin en ik wekenlang omhuld door een rookwolk. Mijn longen brandden en mijn vingers tintelden constant.
Na deze brand voelde Los Angeles niet langer veilig voor ons. Ik vreesde voor de gezondheid van mijn gezin en vroeg me af hoe we zouden kunnen evacueren als de buurt in brand vloog. Toen mijn vrouw in 2022 kreeg een baan aangeboden kreeg in Durham in North Carolina, verhuisden we.
Ik heb de tragedie van deze week van een afstand gadegeslagen, het verhaal in elkaar gepuzzeld aan de hand van lokale nieuwsberichten en sms’jes en video’s van vrienden, van wie sommigen hun huis zijn kwijtgeraakt, en geprobeerd uit te zoeken wat er is afgebrand en wat niet. De dierenkliniek van onze hond is weg. De kerk waar de strijkconcerten van onze jongens plaatsvonden, is weg. Het rare Bunny Museum waar ik me op de fiets over verbaasde, terwijl ik voor het stoplicht wachtte, de fijne bouwmarkt waar ik wel honderd keer ben geweest, de coffeeshop waar ik vrienden en klimaatactivisten ontmoette; allemaal weg.
Voor degenen die alles zijn kwijtgeraakt door klimaatrampen is de apocalyps al aangebroken.
Mijn ex-buurman sms’te me donderdag om te zeggen dat onze kleine doodlopende straat was afgebrand, zijn huis en het onze en alle huizen van onze buren op een na. Het prachtige huis waar we onze kinderen opvoedden was weg, en eindelijk kwamen bij mij de tranen.
Geen enkele plek is nog echt veilig. Een paar maanden geleden raasde orkaan Helene over het westen van mijn nieuwe staat en de stad Asheville, die velen ooit als een klimaatparadijs beschouwden. Het noordwesten van de Stille Oceaan leek veilig tot de hittegolf van 2021. Hawaï leek veilig tot de dodelijke branden op Maui in 2023.
Voor degenen die alles zijn kwijtgeraakt door klimaatrampen is de apocalyps al aangebroken. En naarmate de planeet heter wordt, zullen klimaatrampen frequenter en intenser worden. De kosten van deze branden zullen immens zijn en ze zullen de verzekeringssector en de huizenmarkt beïnvloeden.
Hoe erg het wordt, hangt af van hoe lang we de fossiele-brandstofindustrie nog de baas laten spelen. Olie-, gas- en steenkoolbedrijven weten al een halve eeuw dat ze onomkeerbare klimaatchaos veroorzaken, en hun leidinggevenden, lobbyisten en advocaten kozen ervoor om desinformatie te verspreiden en de overgang naar schonere energie te blokkeren. In 2021, toen ze getuigden voor het Congres, weigerden verschillende CEO’s hun hiermee op te houden of verantwoordelijkheid te nemen. Nog altijd gebruiken ze hun rijkdom om onze politici te controleren.
We moeten bruggen bouwen naar mensen aan alle kanten van het politieke spectrum, die langzaam ontwaken nu de klimaatchaos verergert, ondanks de grove leugens van veel Republikeinse leiders.
Er zal niets veranderen totdat onze woede krachtig genoeg is. Zodra tot je doordringt dat je alles kwijt bent en wie dat verlies veroorzaakt heeft, en er zelfs van profiteert, steekt de woede net als de Santa Ana-winden, in alle hevigheid op.
+ There are no comments
Add yours