Wat schrijven internationale commentatoren en opiniemakers over erkenning van de staat Palestina? ‘Premier Benjamin Netanyahu heeft een lange staat van dienst als het gaat om het tarten van de rest van de VN-leden.’
Richard Gowan – VN-directeur International Crisis Group
‘Premier Benjamin Netanyahu heeft een lange staat van dienst als het gaat om het tarten van de rest van de VN-leden. Tijdens zijn laatste bezoek aan de VN gaf hij vanuit zijn hotelkamer opdracht tot de moord op Hezbollah-leider Hassan Nasrallah. Een scenario dat diplomaten zorgen baart, is dat Netanyahu – die onlangs verklaarde dat er “geen Palestijnse staat zal komen” – op het erkenningsproces zou kunnen reageren door plannen aan te kondigen om delen van de Palestijnse gebieden formeel te annexeren.’
Jane Kiel – zionist
‘De oorlog had allang voorbij kunnen zijn en kan morgen eindigen als de gijzelaars worden vrijgelaten en Hamas de wapens neerlegt en zich volledig overgeeft. Hamas heeft nog steeds de touwtjes in handen en de gijzelaars worden nog steeds op brute wijze gevangen gehouden. En toch belonen regeringen over de hele wereld hen nu met een niet-bestaande staat, volgens Hamas “een vrucht van het bloedbad van 7 oktober”. Ja, terrorisme loont, het vermoorden van Joden loont. Het erkennen van een staat die nooit heeft bestaan is schandalig.’
Inès Abdel Razek – Bestuursvoorzitter Palestine Institute for Public Democracy
‘Symbolische gebaren zoals erkenning worden vaak voorgesteld als daden van morele moed, terwijl ze in werkelijkheid een diplomatieke dekmantel zijn. Zelfs pro-Israëlische lobbyisten erkennen dat dergelijke stappen niets veranderen aan de realiteit. Ze geven staten de mogelijkheid betrokken te lijken terwijl ze hun wettelijke verplichtingen om sancties op te leggen aan Israël omzeilen. (…) De Palestijnen blijven achter zonder gerechtigheid of eigen staat, met een groeiende kloof tussen hun realiteit en de internationale prestaties.’
Nesrine Malike
‘De erkenning van een Palestijnse staat is een grote stap en we zullen de komende dagen veel “beter laat dan nooit” horen. Maar het potentiële belang van deze stap is verminderd door de kolossale gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar: oorlogsmisdaden en wreedheden waarop de wereld nog steeds niet evenredig heeft gereageerd. Als de volgende stappen allemaal “beter laat dan nooit” zijn, is de totale som van deze historische acties, voor zover ze het lot van ook maar één Palestijn ter plaatse zullen veranderen, nul.’
